روشن است که در جامعه اسلامی برای هر کاری علاوه بر تخصص تعهد نیز لازم است. حال ممکن است در عمل گاهی بین تخصص با تعهد تعارض به وجود آید. در این صورت تخصص را مقدم کنیم یا تعهد را؟ طبق تکنوکراسی تخصص و فن مقدم می شود در حالی که در اسلام چنین تقدمی تجویز نمی شود.

مثال: عده ای می گفتند هم اکنون برخی ایرانی های بی تقوا برای تفریح و خوش گذرانی به کشوری مثل ترکیه می روند و در کاواره های آنجا به گناه و معصیت می پردازند برخی مسئولین تکنوکرات دغدغه اشان این بود که اینها با رفتن  به آنجا ارز را از کشور خارج می کنند و برای اینکه ارز خارج نشود خوب است ما همین بساط عیش و گناه را در منطقه آزادی مانند کیش فراهم کنیم!!! در حالی که اگر کسی ملتزم به اصول تکنوکراسی نباشد و با مبانی اسلام آشنا باشد می تواند بگوید ما باید کاری کنیم که این قبیل افراد از گناه منصرف شوند و یا لذت های حلال مطابق با شرع را به آنها یاد دهیم یعنی بیاییم در جامعه اسلامی کار فرهنگی کنیم تا اساسا کار به آنجا کشیده نشود به تعبیر دیگر به صورت ریشه ای و مطابق با مبانی اسلام در صدد حل مشکل باشیم. و الا اگر ما مجاز باشیم این فساد را تا کیش بیاوریم چرا مجاز نباشیم که تا تهران و سایر شهرها هم بیاوریم!!!

قابل توجه اینکه ما با تکنوکراسی یا اصالت فن مخالفیم نه با اصل تکنیک و علم و فن آوری. زیرا اسلام برای علم اهمیت بسیاری قائل است و الحمدلله به برکت تأکیدات مقام معظم رهبری کشور ما در سال 90 رتبه یازدهم دنیا را در علم احراز کرده است. پس ما با تکنیک مخالف نیستیم بلکه با تکنیکی که در کنارش تقوا نفی شود مخالفیم با ابزار مخالف نیستیم بلکه با ابزاری که نافی ارزش باشد مخالفیم.

به تعبیر دیگر تکنوکراسی یعنی همه چیز فدای تکنیک در حالی که اسلام و قرآن آمد که به ما یاد دهد که همه چیز فدای خدا بشود. آیه 24 سوره توبه دلالت روشنی بر این مدعا دارد. نیز سیره همه انبیاء و ائمه علیهم السلام و اولیای دین این بوده که خود را فدای خدا و دین او می کردند. از این روست که ابی عبدالله علیه السلام نیز وقتی می بیند که بقاء اسلام متوقف بر اوست به استقبال آن می رود: ان کان دین محمد لم یستقم الا بقتلی فیا سیوف خذینی! ترجمه اگر دین محمد ص جز با قتل من باقی نمی ماند پس ای شمشیرها مرا دریابید.

تکنوکراسی با مدل توسعه غربی و توسعه بدون عدالت و گفتمان سازش سازگار است و از همین روست که مقام معظم رهبری تأکیدشان بر پیشرفت و عدالت است که با گفتمان مقاومت سازگار است.